Կարդացի Կարինե Խոդիկյանի «Հետ Չնայես» .պիեսը: Իմ կարծիքով, պիեսի բուն իմաստը այն էր, որ մարդիկ չնայեն իրենց հին սխալներին ու չանեն այդ նույն սխալները: Հետ չնայեն, թե չէ նորից կընկնեն նույն իրավիճակների մեջ: Նայելով հետ `քարանում ես , քարանում է սիրտդ ու դառնում ես անսիրտ: Պետք է առաջ նայել , քայլել առաջ, բայց և միանշանակ չանել նույն սխալները : Հետ նայելով `մարդիկ շատ բան են հասկանում, բայց և անյպես ափսոսանքի զգացումը թույլ չի տալիս ապրել նոր կյանքի օրով ու նոր զգացումներով: Ափսոսանքի զգացում, որ սրտիդ խորքում ասում է . «ինչու այն ժամանակ այսպես չարեցիր , ինչու չքայլեցիր ժամանակին հավասար»: Ու շատ հարցեր մեզ գցում են մտամոլորության մեջ, իսկ մե՞նք, մենք ընկնում ենք այդ թակարդը ու… ու ապրում` դրանով օրեցօր ողբալով այդ սխալը : Հետ նայելով ` սկսում ենք մոռանալ ներկայի մասին ու տառապում ենք անցողիկ անցյալով : Ընկնում ենք վանդակի մեջ կամ մի մութ ու խավար արկղի մեջ, որի մեջ միայն քո ներքին ձայնն է խոսում ու մեղադրում, իսկ մենք կուլ ենք տալիս մեղադրանքնները ու սկսում ենք ուղղել : Ինչը՞ ուղղել, անցյալը՞, որը արդեն անցել է :Նայում ենք հետ ` ուղղելով հինը, կորցնում ենք նորը ու դա ավելացնում մեր սխալներին ու այդպես շարունակ , այնքան մինչև գտնում ենք ճիշտ ապրելու ձևը, հասկանում ենք մեր կատարածի ու չկատարածի տարբերությունը , հասկանում ենք ուղղածի ու անցյալում թողածի տարբերությունը, հասկանում ենք, երբ արդեն ուշ է լինում : Նոր կյանք սկսելու համար հարկավոր է ՀԵՏ ՉՆԱՅԵԼ, անցնել բոլորը դժվարությունների միջով ու հասնել նպատակին:
Սոնա Մայիլյան 
Recent Comments